‘Ik heb grote dromen. Maar hé, ik ben het gewoon al aan het doen’

Anne, waar ben je nu mee bezig?
“Mijn hoofd draait overuren. Ik ben net gevraagd om een synopsis te schrijven voor ‘Verborgen Verleden’, een grootschalige locatietheater-productie in Ommen. Eerlijk is eerlijk: ik ben geen schrijver maar ik zie de artistieke waarde van dit verhaal meteen. Bizar toch, dat Krishnamurti - een van de belangrijkste beeldenstormers van de vorige eeuw - door baron Van Pallandt naar zijn landgoed werd gehaald en Ommen uitgroeide tot het spirituele centrum van de wereld. En hoe bizar, dat op precies dezelfde plek later mensen werden gemarteld en vermoord in concentratiekamp Erika. Een mooie wereld komt op deze grond samen met een gruwelijke oorlogsgeschiedenis.”

Heb je al een idee hoe je dat wilt vormgeven?
“Ik moest heel erg denken aan The Reader, een van mijn lievelingsfilms. Daarin volg je de bewaakster van een Jodenkamp. Wat ze heeft gedaan is verschrikkelijk, maar ze ontkent het niet. Ze vraagt aan de rechter: ‘Wat zou u dan hebben gedaan?’ Daar ben ik naar op zoek. Ik wil een drieluik maken, dat ook naar de toekomst kijkt en hoop biedt. Sowieso moet een voorstelling altijd over het nu gaan. Anders wordt het een geschiedenislesje.”

‘Anne is de Piet Keizer van het theater. Recalcitrant, linkshandig en verrukkelijk ontspannen’

Je bent nu al enthousiast…
“Ik bén enthousiast, ik speel het niet. Dat werkt aanstekelijk. De autoriteit die je als regisseur hebt is nooit vanzelfsprekend. Je moet het echt samen doen. Mijn hele leven heb ik al het gevoel gehad dat ik in mijn eentje beter ben dan in een groep, maar voor een groep staan vond ik van jongs af al leuk. Soms verbaas ik mezelf: hoe je samen tot zulke grote prestaties kunt komen. Een paar keer per jaar vraag ik me af waarom ik dit ook alweer doe. Het is een absurd vak. Je bent heel close met mensen die je na de laatste voorstelling misschien nooit meer ziet. Maar het antwoord is altijd: dit is het mooiste wat er is.”

Hoe is het om met amateurs én profs te werken?
“Dat vind ik echt echt écht een van de leukste dingen aan een theaterspektakel maken. Het is heel bijzonder, amateurs zijn allemaal mensen met een baan, die vroeger droomden van theater. Ineens wordt dat werkelijkheid. In het begin kijken ze de kat uit de boom, maar bij het afscheid zijn ze euforisch. En zo dankbaar. Dan zeg ik: ‘Jongens, jullie hebben het zelf gedaan hè…’ Bij audities kijk ik ook niet naar wie mij omverblaast. Ik probeer zo veel mogelijk mensen toe te laten. Het wordt een collectief, en de cast leert er heel veel van.”

Waarom doe jij dit zo graag in het Oosten?
“Hier voel ik de vrijheid om m’n intuïtie te volgen. Hier voel ik de zekerheid van een goede visie. Ik heb grote dromen, maar ik heb het idee dat ik het al aan het doen ben. Gerard (Cornelisse, red) heeft een neus voor talent en hij heeft fantastische ideeën. Dat ik het vertrouwen krijg is heel bijzonder, maar ook een bevestiging. De enige die ècht weet wat je kunt ben je zelf. Gerard ziet het al voordat je het zelf door hebt.”

De weg van Amsterdam naar Twente is langer dan andersom, zeggen ze wel eens...
“Amsterdammers zijn verwend, iedereen komt naar ze toe. Dat wordt al snel blasé. Ik ben altijd geïnspireerd als ik terugrijd van Twente naar Amsterdam. Onderweg vind ik de rust om na te denken en te bellen met mensen. Twente ís niet ver - ja, je moet niet in de file staan natuurlijk...